Duchy przeszłości część I

  Zapraszam do przeczytania pierwszej części mojego opowiadania opartego na uniwersum ,,Wiedźmina" Andrzeja Sapkowskiego.

Obiektywna krytyka mile widziana ;)

Duchy przeszłości część I

  W ciemnej i ponurej komnacie płonęła tylko jedna pochodnia, rzucając blade światło na stary odrapany stół i stertę ksiąg leżącą obok na jeszcze bardziej zniszczonym krześle. W rogu pomieszczenia stało polowe łóżko, na którym siedziała piękna kobieta skuta w kajdany z dwimerytu jedząc powoli nędzny posiłek. Kiedy czynność ta miała się ku końcowi dało się słyszeć opadający rygiel. Do pomieszczenia wszedł powoli mężczyzna w średnim wieku z olbrzymią szramą ciągnącą się od lewego ucha do ramienia. Ubrany w wyświechtany strój podróżny i długi płaszcz pod którym można było dostrzec zardzewiałą kolczugę. Co dziwne człowiek ten nie był uzbrojony w nic, poza długim drewnianym kijem o który się podpierał. Chodź ze mną Francesco Findabair, Stokrotko z Dolin już czas Oni czekają, a czas płynie - mówiąc to ustąpił elfce, by ta mogła przejść nad trupem żołnierza leżącego pod drzwiami z drugiej strony.

  Po przejściu kilku zasłanych trupami komnat i korytarzy Francesca oraz dziwny mężczyzna wyszli na dziedziniec zrujnowanego zamczyska. Wszędzie walały się trupy żołnierzy lub najemników - ciężko było powiedzieć, gdyż żaden nie miał znaków szczególnych takich jak herb chorągwi. Nie było też, żadnych pieczęci ani listów. Dumna władczyni Dol Blathanna przez chwilę przyglądała się otoczeniu po czym podeszła do swojego wybawcy.

  - Chyba powinnam być wdzięczna za ocalenie życia - powiedziała patrząc się obojętnie w jego oczy.

  - Nie dziękuj mi , nie mi decydować o Twoim życiu lub śmierci. Oni podejmą decyzję co się z tobą stanie, ja jestem tylko skromnym wysłannikiem - mówiąc to machnął ręką, żeby szła za nim. Francesca nie ruszyła się jednak z miejsca, przyglądała się temu człowiekowi i analizowała. Jej rozmówca z pewnością był wykształcony - nie mówił gwarą jaką posługuje się pospólstwo - jego ruchy miały w sobie dziwną nienaturalną wręcz płynność. Nie wiedziała dlaczego, ale instynkt podpowiadał jej by nawet nie próbowała ucieczki.

  - Może chociaż dowiem się kim są ,,Oni" ? - Mężczyzna spojrzał się na nią zdziwiony po czym ryknął gromkim śmiechem. 

  - Nie domyślasz się? Ty nazywająca siebie władczynią Dol Blathanna, Doliny Kwiatów? Ty która sprzedałaś swoją rasę na usługi Emhyra van Emreisa?! Płomienia tańczącego na kurhanach wrogów?! - Ostatnie słowa zostały bardziej wyplute niż wypowiedziane, a sam przemawiający dyszał ciężko. 

 - Zostaniesz zaprowadzona przed oblicze prawdziwych  Aen Seidhe, ty która sprzedałaś swoją dumę nie masz prawa nazywać się elfem.

 

  Po czterech dniach podróży dotarli do podnóża Gór Sinych. W czasie czterech dni wędrówki Francesca nie rozmawiała z mężczyzną zbyt wiele. Dowiedziała się jedynie, że on sam nazywa się Edric i prawdopodobnie należy do organizacji działającej w tajemnicy, jednak posiadającej ogromne wpływy.

  Francesca usiadła autentycznie zmęczona w cieniu jednego z drzew rosnących z rzadka w okolicy. Edric zawsze urządzał o tej porze postój, lecz tym razem w jego zachowaniu była widoczna ledwie wyczuwalna ekscytacja. Cały czas się rozglądał i sprawdzał położenie słońca na niebie. Po chwili, kiedy słońce wskazywało równo południe, wstał i ku zdziwieniu towarzyszki rozpoczął śpiewną inkantację zaklęcia którego nawet ona – nazywana arcymistrzynią – nie znała. Po około minucie na polanie otworzył się portal przez który zaczęli przechodzić ludzie, krasnoludy oraz elfy. Zdziwienie zmieniło się w przerażenie i szok, gdy jako ostatnia na polanę weszła postać znana jej jedynie z legend i podań jeszcze za czasów nauki w Aretuzie. Przed władczynią Dol Blathanna stał Crevan Espane aep Caomhan Macha znany jako Avallac’h.